Un poema para o 8M, de Lucía Novas Garrido

Lucía Novas Garrido

A escritora galega Lucía Novas Garrido, envíanos para celebrar o día da Muller, este fermoso poema en prosa.

RATIÑA gris, mandil de cadros, invernadoiro, curiosidade, fentos, e as rafias, os bosques, as fragas, as orquídeas, as ideas devastadas, a vasoira antiga, as xesteiras, a desolación; e os caramelos de Alicia nos queixóns agochados, na vivenda doutrora, na nostalxia da tarde, nas pereiras bravas, na dozura do arroz; e a Bela Dormente agarda, entre os fusos, as transparencias, as mazás envelenadas, os espellos traidores, as madrastas sinistras, as Brancaneves pálidas, as urnas de cristal, os vermes nas pílulas, as cabazas douradas, as cirurxías, as invasións, o príncipe azul; e o pecado, as serpes, Eva espida e salvaxe, entre as sombras, dolorosa, penitente, salamántiga, like a virgin, de cristal; e a Carapuchiña Vermella, os lobatos dos tobos, os carreiros sinuosos; e proseguimos o camiño cos zapatos esmaltados, coa chamada de Oz, a caixa de Pandora, as esperanzas do ocaso, as mirras turbadoras, epifanías de años, azafráns de loucura, incensos tan sagrados, as arcas nos desertos; e Polegariños de millo, as chaves dos ogros, as huchas azulísimas, o domador do tigre, a docilidade das peles, a mansedume da ovella, os xeonllos na terra, a submisión na auga, ataduras de rafia; e que mala es, que mala es; apreixada e infeliz, cos nobelos de fío, as agullas de ouro, os tapices eternos, o punto canalé, e esmorece o banquete, apáganse as candeas, e os cervos e os gladíolos, xasmíns branquísimos, himes imperfectos, madeiras desecadas, as ervellas tan tenues; e o tedio da tarde de domingo, unllas tinxidas, saudade eterna, peites de prata, panos transparentes na tardiña; e as botas só para os gatos; porque que gata es, que gata es, denosiña salvaxe, doma, atrevemento, inxuria, Jezebel, vestido vermello, alfinetes e sangue, unllas que se cravan; e ensuciar o brillo, a ousadía, a periferia, as marxes; e adormecer nas caixas de galletas, nos biscoitos de nata, nas rosquillas de anís, nos rumores das horas, nos palpebrexares do tempo; e non agardarei por ti, non agardarei por ti, príncipe egoísta, entre os fiúnchos desnobelados, nas estrugas estrañas, na vivenda da tarde.

 Biografía

Lucía Novas Garrido Licenciada en Filoloxía Galega. Exerce como profesora na enseñanza secundaria de Lingua e Literatura Galega. Escritora dende a adolescencia, gañou diversos premios de poesía e ten participado en diversos volúmenes colectivos. Colabora con poemas en revistas como Grial, PolpA, Casa de la Gramática, Madrygal. Revista de Estudos Galegos. El Ojo Público, Escrita Contemporánea y en 2018 Ligeia.​ Participou como ponente no curso Demasiados zapatos para una cenicienta (Universidade de Salamanca), nas xornadas de Poesía da Fundación Alberti e no V Encuentroo de Novos/as Escritores da AELG.