viernes, 21 de marzo de 2025

SEIS POEMAS PARA EL DÍA DE LA POESÍA


Para celebrar el Día Mundial de la Poesía nos hemos reunido en el blog varias autoras para compartir nuestros escritos. 

Por una poesía viva que salga a las calles y a las redes,  hoy y siempre. 

Autoras participantes: Lu Hoyos, Angélica MoralesYoli López, Moncha Prieto, Txaro Cárdenas y Manuela Vicente Fernández


Feliz Día Internacional de la Poesía 

Lu Hoyos

Varios Haikus

Solsticio de invierno.
Entre ramas de arce
el cielo azul.
***
Día de Año Nuevo.
Entre escarcha y niebla
un gorrión.
***
Ante la luna
cantan los estorninos.
Aún es de día.
***
Sopla el cierzo.
Primeras margaritas
en la vereda.
***
En el paisaje
altas torres de acero
el mundo humano.
***
El sol de marzo
se cuela entre los árboles.
Quietud en la sombra.
***
Se abrieron dos rosas
cuando cesó el latido
de mi anciana tía.
***
El sol de mayo
sobre las amapolas
campo de trigo.

Lu Hoyos




    

Angélica Morales

Nosotras

En alguna parte, nosotras,
la luz mordida en sus bordes.
Nosotras
y el latido angustioso de un reloj.
No, no siempre fuimos bellas.
(Nosotras)
Ayer algo sombrío,
el trazo tenebroso
de una voz
en las cortinas de la carne.
Nosotras en el misterio,
untando nuestras alas en una sopa de estiércol.
Nosotras desnudas,
con la gramática haciendo ruido
en la garganta de la noche.
Antes
(nosotras)
un vacío alto,
la casa vacía de Dios.
Nosotras 
o lo invisible
o el temor
o mil bocas de fuego ardiendo en el poema.
Pero nosotras no escribimos versos,
solo los pantalones oscuros de un muerto,
la tormenta que ruge
en el pecho de una pared.
Nosotras,
sí,
como bestias amaestradas
como un campo revolviéndose
en su prisión de hilo.

Angélica Morales


Yoli López
Sendas carnívoras

Decapitada en terra fértil.
Catástrofe e verdugo
aniquilando un crisol  sen fronteiras,
suplicio da soedade sagaz.

Voo como un astro de luz
entre papiros de lume.
Contra o paredón da morte,
vólvome triunfo
na exhortación sacrílega do vento,
rachas de vento e sofre
montando odiseas na neve
que gotea vertixe.

Víboras de auga en desbandada,
puñais de aceiro no alento cego
das miñas veas intermitentes.
Terra estéril e hostil.

Yoli López



Moncha Prieto

A TÚA VOZ

(Barcelona, 1987)

A túa voz

vagalume senlleiro

de noites alienadas

que dormen na preguiza

cómoda da ignorancia.

Marusía que axita

horizontes estáticos

das gaivotas que un día

venderon as súas alas

e trocaron os soños

por falsas lambetadas.

A túa voz

crítica, coma a dun mestre

refugando ignorancias.

Agarimosa

coma unha nai que arrola

ó seu meniño… e canta.

Constante

coma a man do amigo

que sempre nos agarda.

Doce

mesmo coma as palabras

que só din os amantes.

A túa voz

camiño de ningures

dun quizais pendurada.

Coroada de envexas,

odiada e desexada.

A túa voz

arrecendendo a utópica

chantada no desexo

dunha meta soñada.

A túa voz,

amigo,

é a vida que pasa.


Moncha Prieto


Txaro Cárdenas

In memoriam

Vives en la penumbra del recuerdo

al amparo de la crueldad.

Callaron las navajas

sobre tus heridas abiertas

a soledades eternas.

Hoy eres memoria viva,

sujeta en el alma

con lazos de cinta aislante.


 Txaro Cárdenas






Manuela Vicente Fernández

Flocos de algodón

Non era ren:
un floco de algodón flotando no ar, 
a forma cambiante dunha nube,
menos co ruido dun bico,
beizo contra beizo,
o roce dunhas ás voando.
Pero qué se perdeu polo camiño
mentres ese algodón voaba alto,
mentres cambiaban as nubes no ceo
ou pasaban os paxaros voando,
qué pensou, qué soñou 
que a fin pudo esquecer,
ou a qué estraño paraíso renunciou
non pode nomealo.

Manuela Vicente Fernández




'Flocos de algodón', un poema de Manuela Vicente Fernández

 

Manoli Vicente Fernández

Un poema traducido ao galego, do meu poemario Piel atópica para celebrar o Día Internacional da Poesía.

Flocos de algodón

Non era ren:
un floco de algodón flotando no ar, 
a forma cambiante dunha nube,
menos co ruido dun bico,
beizo contra beizo,
o roce dunhas ás voando.
Pero qué se perdeu polo camiño
mentres ese algodón voaba alto,
mentres cambiaban as nubes no ceo
ou pasaban os paxaros voando;
qué pensou, qué soñou 
que a fin pudo esquecer,
ou a qué estraño paraíso renunciou
non pode nomealo.



Manuela Vicente Fernández

Escritora ourensá de poesía, narrativa, microrrelato, ensaio e artigos literarios. Pensa que escribir é un xeito, coma calquera outro, de estar e de ser, de percibir e intentar nomear a nosa realidade interna; tamén de convivir co invisible.




'In memoriam', un poema de Txaro Cárdenas

Txaro Cárdenas

La escritora y periodista, Txaro Cárdenas, nos envía para celebrar el Día Internacional de la Poesía este bello poema-homenaje.

In memoriam

Vives en la penumbra del recuerdo

al amparo de la crueldad.

Callaron las navajas

sobre tus heridas abiertas

a soledades eternas.

Hoy eres memoria viva,

sujeta en el alma

con lazos de cinta aislante.

 

 

Txaro Cárdenas

Periodista y editora en revista Revista MoonMagazine. Gestora de luna, pastora de sus estrellas, escribe historias de otros en la cara que no ves. Cuando se siente inspirada es Moon Naciente y escribe versos y cuentos.