Un poema de Lucía Novas Garrido

Con motivo do 25N, a escritora galega Lucía Novas Garrido envíanos un fermoso poema.

 SON a selvática serpe lamacenta, recuberta

de obsidiana, de lava candente;

 

son a malísima feiticeira que agocha

a súa beleza entre sabugueiro e fento,

a que traballa de sol a sol para gañar

millo

e especias,

a das mans con calos e terra

de laboura intensa;

 

son a que goza do amor en montes bravurentos,

a que axuda ás poldras

a parir;

 

son a que devorou a mazá, a que encarnada

de desexo

inxuriou

o poder establecido;

 

son a que se inunda de arroz, de fariña

e plenilunio;

 

son a que cría, a que alimenta, a que agarima,

a que ergue

espadanas neste mundo;

 

son o monstro de tentacións e pecado, son a

letra

escarlata

de pavo e calacús (terror enfeitado

de lenda):

 

son a que camiña soa entre os areeiros

herbosos;

 

son a do aquelarre, o mito

que carga coas maldades; a gata voluptuosa,

sensual e indecente, a danzarina núa

que enche os corazóns

e é desprezada;

 

son Salomé, Lilith, Eva, Dalila (a mala,

a alimaria);

 

son a aldraxada, a violada, a vexada, a

pura, a infeliz, a apreixada entre gadoupas

brancas.

 

Son

unha muller.

Poema de  Lucía Novas Garrido

Lucía Novas Garrido