Cando Calo
Quizais pensas que son a túa obra, que o tempo invertido na miña
creación non foi perdido e estéril.
Quizais ese é un criterio recorrente no
teu maxín. Quizais o penses porque, cando escoito as túas disertacións e calo,
debúxaseche nos beizos un aceno de vaidosa fachenda.
Que lonxe andas de saber o que esconden os
meus pensamentos cando te escoito calada:
Para
que non ceibes ira, escoito.
Escoito para sementar calma nas treboadas.
Treboadas que descargas, sen avisar, nos meus ríos de desesperanza.
E
calo. Calo pero non acepto. Cativa vinganza!.
É
difícil imaxinar que esa intelixencia privilexiada sexa incapaz de entender que
cada palabra non dita é un fío que cortamos desta case inexistente
comunicación. Cada silencio, unha ocasión perdida. Cada reproche, un rancor
envelenado.
Se fose posible que, por un momento,
abrises a fiestra dos meus pensamentos, quizais entenderías...
Quen sabe! Se esa visión desesperada
acendese a túa razón, saberías por fin que son especial na miña autenticidade.
Que non é preciso que tentes modelarme ao teu antollo, porque entón perdería o
cerne que me fixo única, exacta, perfecta.
Quero
ser como son, como era a primeira vez que dixeches que me amabas. Non quero
transformarme para que agora me ames. Non quero que me ames porque me
transformaches.
Permíteme ser eu para que poida vivir
contigo.
Permíteme ser eu para que poida vivir comigo.
Un texto de Moncha Prieto
 |
| Moncha Prieto |
No hay comentarios:
Publicar un comentario